انسان با صفت ناپسند عُجب وغرور، تبدیل به فردی خودپسند و خود محورمی شود که دیگر به افکار و نظر دیگران توجهی ندارد و درنتیجه به اشتباه‌های خود شناخت پیدا نمی‌کند. او همواره در تاریکی غرور و خودپسندی می‌ماند. حضرت علی (ع) می‌فرماید: بدان که عجب و غرور ضد کارهای درست و صواب و آفت عقل و اندیشه آدمی است. کسی که دچار عجب و غرور است، خود را برتر از دیگران می‌شمارد و در نتیجه با بی‌اعتنایی و بی‌تفاوتی با مردم برخورد می‌کند و بازتاب چنین برخوردی، تنها ماندن او و پراکندگی مردم از اطراف اوست؛ به گونه‌ای که آدمی، خود را تنها و بی‌کس حس می‌کند، چنان که حضرت امیر(ع) هشدار می‌دهد: « هیچ تنهایی وحشتناک ترازخودبینی وعجب وغرورنیست». خودپسندی انسان را از درک خویش و آگاهی از عیوبش باز می‌دارد و راه کمال به سوی او بسته می‌شود.